Wij erkenden dat wij machteloos stonden en dat ons leven stuurloos was geworden.

Als ik later groot ben wil ik … worden. Ja, vul dat maar eens in. Je begint als klein meisje met droombanen zoals piloot, motoragent of ijsverkoper. Maar al snel kikt de verantwoordelijkheid erin, je wordt volwassen en de dromen zijn ineens foetsie. ‘Later als ik groot ben’ komt snel dichterbij en op de leeftijd van 14 jaar jong moest ik gaan beslissen wat ik ging worden voor de rest van mijn leven.
(Ook zoiets sufs: wat word je later? Hoezo ‘worden’?? Ik bén toch al iets. Een mens, een vrouw! Maar goed…ik dwaal af.) Veel te jong werd ik door de middelbare school gedwongen keuzes te maken waar ik helemaal nog niet klaar voor was. Ik koos… kraamverzorgster. Ja, écht!

Ik ben opgegroeid met een dierenarts als vader en het zorgzame zag ik dus wel zitten. De praktijk was ik echter meer dan zat en het verplegen van volwassenen trok me niet, dus dan maar kraamverzorgster. Wist ik veel wat er allemaal nog meer mogelijk was. Dát vertelde ze er niet bij op school. Overleven en in ieder geval een richting kiezen was al heel wat.

Ik werd dus kraamverzorgster. Daarvoor moest ik eerst de MAVO afmaken en doorstromen naar de HAVO. Dat ging zoals gepland, dus op mijn 18e begon ik in Eindhoven aan een opleiding tot verpleegkundige (HBO-V). De dwang van de middelbare school werd vervangen door vrijheid en aanwezigheid was niet verplicht. ‘Je doet het voor jezelf, niet voor de school’. Ik vond de lessen totaal niet interessant en al snel maakte ik dankbaar gebruik van de vrijheid. Na een half jaar besloot ik te stoppen en stond ik op straat met geen enkel idee van richting.

Fast-forward langs verschillende banen, de afgeronde opleiding Grafisch Vormgeving Multimedia en een verhuizing van Brabant naar Gelderland, bevond ik me in 2007 opnieuw op een kruispunt. De relatie, waarvoor ik verhuisd was, werd verbroken en ik overwoog terug naar het gezellige zuiden te verhuizen. Ik was door een uitzendbureau bij een administratie- en accountantskantoor in Tiel geplaatst, want dat ging me gemakkelijk af zonder dat ik er enige opleiding voor had gevolgd. Kennelijk had ik een gave om met cijfers te werken en de logica achter het boekhouden in te zien. Dat viel de baas ook op en ik mocht al snel doorstromen naar de functie assistent-accountant. Daardoor bleef ik in Gelderland wonen en voor de vorm volgde ik de opleiding Moderne Bedrijfsadministratie, zodat ik meer kon gaan verdienen.

Mijn vader is zelfstandig ondernemer en vroeg mij, terecht, of het niet tijd werd voor mijn eigen administratiekantoor. Waar haal ik de klanten dan vandaan, dacht ik. Ik heb helemaal niet de juiste opleiding daarvoor, dacht ik. Daar ben ik toch helemaal niet goed genoeg voor, dacht ik. Nee, laat mij maar veilig in loondienst. Dan ben je verzekerd van inkomen en draag je geringe verantwoordelijkheid. Ondanks dat ik steeds weer van baan veranderde om diverse redenen, ik ging voor zekerheid en veiligheid.

Ik had wel al ooit een naam voor mijn bedrijf bedacht. Dat dan weer wel. Ik was nog vrij jong en zag dat mijn initiale – de A en de E – als een soort gesmolten symbool zichtbaar waren op het toetsenbord. Dat was toch wel heel erg speciaal! Toen besloot ik: als ik later groot ben en een eigen bedrijf heb, dan gebruik ik dat symbool voor de bedrijfsnaam.

De Æ is een ligatuur, een teken dat gevormd is door twee of meer lettervormen. Stukje wikipedia: In het Oudengels werd de æ gebruikt voor een klank tussen de Engelse “A” en “E”, vergelijkbaar met de korte “A” in cat in veel dialecten van modern Engels. In deze context is de naam van de letter Æsc (Ash in hedendaags Engels, wat es betekent), naar de naam van de corresponderende rune in het Angelsaksische Futhark.
Ash is goed uit te spreken, alleen miste ik de E en daarom werd het AEsh.

Terug naar mijn verhaal over zekerheid en veiligheid. Je moet weten dat toen ik in Tiel als assistent-accountant aan de slag ging, ik er al 5 serieuze banen op had zitten – vakantiewerk niet meegerekend. Ik begon in de reclame, door mijn opleiding in vormgeving, maar kwam al snel in de rol van administratief medewerkster terecht. Zoals gezegd, het werk ging me gemakkelijk af – misschien wel iets té gemakkelijk – maar ik was totaal niet goed in het omgaan met de rol van ‘medewerker’. Ik heb allerlei oplossingen uitgeprobeerd. Een zeer afwisselende baan in een seizoensbedrijf, twee banen naast elkaar en afwijken van de normale werkuren. Maar het mocht niet baten. Achteraf is de rode draad zo duidelijk zichtbaar: ik was helemaal niet geschikt voor een baan in loondienst waar ik de onderdanige medewerkers-rol kreeg. Maar ja, ik had ook niet de juiste opleiding en werkervaring om de veel meer geschikte rol van supervisor te krijgen. Het was de zekerheid en veiligheid waar ik me dwangmatig aan bleef vastklampen, waardoor ik toch stug in loondienst bleef en niet koos voor een eigen bedrijf.

En toen ging het mis. Één van de bedrijven waar ik werkzaam was stond op de rand van een faillissement en dat ging zo ver dat ik geroepen was om uit te zoeken voor mijn collega’s wat er met ons zou gebeuren als het bedrijf inderdaad zou omvallen. Uitkomst: UWV. Het waren lastige tijden, er was veel emotie en spanning. We probeerde krampachtig de moed erin te houden, maar het heeft bakken energie gekost. Zonder het zelf in te kunnen zien ging ik snel achteruit en raakte ik langzaam in paniek. Ik zocht tevergeefs hulp bij een psycholoog, maar omdat ik nog niet klaar was voor de erkenning van machteloosheid had het weinig nut. Ik moest de illusie van zekerheid en veiligheid gaan loslaten, maar ik was er nog niet klaar voor.

Het is goed om de persoonlijke motieven in het ondernemersplan, wat ik later schreef, terug te lezen:
Er is al diverse keren tegen mij gezegd dat ik voor mijzelf moet beginnen. Dit kwam voort uit ergernissen die het werken in loondienst met zich mee kunnen brengen. Weinig flexibiliteit, 9 tot 5 mentaliteit, opgesloten voelen. Maar ik durfde de risico’s en de verantwoordelijkheid nog niet aan.

Door economische redenen ben ik vanaf 1 maart niet meer werkzaam als controller. En dan sta je ineens op een kruispunt en moet je beslissen welke weg je inslaat. Een nieuwe baan zoeken? Overleggen met het bedrijf waar je al voor werkt of er meer uren beschikbaar zijn? Of toch voor jezelf beginnen?

Het afgelopen jaar (of misschien waren het er wel twee) was een tijd van veel bewegingen. Zowel financieel als persoonlijk. Dit heeft gezorgd voor een behoorlijke persoonlijke ontwikkeling en ook het besef dat in loondienst zijn helemaal niet risicoloos is.

En daar sla ik de spijker op zijn kop: in loondienst zijn is helemaal niet risicoloos. Ik was eindelijk klaar om het idee van zekerheid en veiligheid los te laten. Ik erkende de machteloosheid en het stuurloze leven als medewerker in loondienst. En door dat te erkennen kon ik mijn weg vervolgen naar Groeien in bedrijf – stap 2. Daarover de volgende keer meer.

Lees ook “Waar geef jij je f*cks aan?”