Wij vroegen nederig onze tekortkomingen weg te nemen.

Wie bekend is met The Twelve Steps van de Anonymous groepen, zal herkend hebben dat ik dezelfde twaalf stappen gebruik bij het schrijven van de reeks ‘Groeien in bedrijf’.
De 7e stap lees je hierboven in de eerste zin, maar eigenlijk bevalt me deze niet. ‘Nederig’ vind ik zwaar klinken, alsof ik een soort onderdanige dienaar ben. Niet mijn ding en ook niet echt van deze tijd. Ik vond een andere omschrijving van de 7e stap die me beter ligt: Werk aan je tekortkomingen en zwakheden.

Ja, eraan werken, dát past veel beter bij mij. In voorgaande stappen was ik vooral bezig met zelfonderzoek, erkenning, bezinning en acceptatie. Allemaal nuttig en er zijn ook zeker al de nodige stappen gezet. Ik heb niet stilgestaan nadat ik besloot om de switch te maken van een leven als werknemer naar een leven als ondernemer. Ik ben druk bezig geweest met zoeken naar wat ik leuk vind, mijn plek vinden in de ondernemerswereld en online, bouwen en laten groeien van mijn bedrijf.

En toch…dit jaar was anders. Dit jaar was onrustig. Ik bleef maar tegen het gevoel aanlopen dat er iets niet klopte. Ik was ongeduldig. Ik wilde het uit de weg hebben, die onrust. Ik wilde werken, ik wilde doorgaan met bouwen en groeien. Ik was boos dat ik de onrust niet onder controle kreeg. Dat ik geen grip had op de situatie.

Ik ben een probleemoplosser en ik heb er echt een grote hekel aan om het gevoel te hebben dat ik de vinger niet op de zere plek kan leggen. Zonder zekerheid over waar het probleem zit, kan ik geen oplossing bedenken. Dan ga ik als een kip zonder kop rondrennen en van alles proberen in de hoop de oplossing te vinden.

Begin augustus schreef ik in al mijn emotie en met frustratie het nu-even-niet moment die ik benoem bij stap 5. Ik nam ongepland twee weken extra vrij naast de twee weken in september, die al gepland stonden. Het voelde tegennatuurlijk en het bleek ook niet genoeg. De onrust nam wel wat af, maar het gevoel dat er iets niet klopte bleef hangen. Dit werd bevestigd toen ik tegen het einde van mijn vakantie een keelontsteking opliep, waardoor ik uiteindelijk een week extra nodig had om te herstellen. En zelfs dat was niet genoeg: niet veel later liep ik een bacterie op met een soort buikgriep-achtig resultaat. Nóg een week ziek.
En toen moest ik het gevecht wel opgeven en ik gaf me dan ook gewonnen. Ik wilde geen controle meer, ik wilde niet meer oplossen, ik wilde alleen nog maar doen waar ik zin in had. Ik was het zat om te vechten tegen het constante gebrek aan energie en te zoeken naar een oplossing. Achteraf gezien lijkt het op mijn eerdere nu-even-niet moment, alleen dit keer zonder het woord ‘nu’ en ‘even’. Het had niets meer te maken met een extra vakantie of ‘even’ een momentje voor jezelf. Ik gaf het écht op en gaf me over aan wat er zou komen. In deze periode schreef ik stap 6 en ik lees er onzekerheid in terug.

Een maand lang deed ik elke dag wat er in me opkwam. Natuurlijk waren er enkele afspraken op een bepaalde dag en tijd waar ik dan netjes mijn neus liet zien, maar verder ging alles overboord. De lijstjes, de planning, de voornemens, alles. Ik deed de wekker uit en sliep elke dag zo lang als mijn lichaam nodig had. Links en rechts kwam er een stem in me op die probeerde of ik misschien toch nog in paniek kon raken, want hoe moest het dan met de deadlines. Maar mijn lamgeslagen gevoel, het opgeven van de strijd, klonk harder.
Het was confronterend! Ik kwam erachter hoeveel ik eigenlijk nog onder controle had. En dat terwijl ik dacht in eerdere stappen al zoveel te hebben losgelaten. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat als ik zin had om even het dorp in te lopen in mijn pauze, dat er dan eerst een soort riedeltje zich ging afspelen. “Ja, maar je moet eerst eten en rusten, want dat is belangrijk. Je hebt twee uur voordat je weer verder moet, dus dan neem je eerst een klein uurtje voor de lunch om tot rust te komen, en dan ga je daarna naar het dorp, waar je dan ook ongeveer een uurtje de tijd voor hebt, want daarna moet je om zo en zo laat weer aan de slag, want…” etc. Ik had ook gewoon het dorp in kunnen lopen, aangezien dát was waar ik behoefte aan had.

Ik werd knettergek van mezelf toen ik me bewust werd van dat riedeltje. Het stond geen moment stil. Ik deed zelden waar ik behoefte aan had op het moment dat ik er behoefte aan had. Er werd nog steeds zorgvuldig gepland. Poeh! Word er weer moe van als ik er aan terugdenk.
Het was niet heel erg gek dat dit een onderdeel was geworden van mijn normale systeem. Structuur is wat me overeind hield tijdens de burn-out. Het plannen van rust en leuke dingen doen, is wat ervoor zorgde dat ik er weer bovenop kwam en dat ik niet terugzak. En zo ging het ook met mijn bedrijf. Wij lopen synchroon aan elkaar.
In 2014 was alles nog nieuw en spannend. Ik zocht naar wat ik leuk vond, genoot ondertussen van de nieuwe vrijheid en liet alles een beetje over me heenkomen.
2015 en 2016 voelde als overleven. Dankzij het aanbrengen van structuur wist ik hoe ik ervoor stond en kon ik op tijd gericht actie ondernemen.
2017 en 2018 stonden in het teken van groei. Ik kon vol aan de bak met mijn online zichtbaarheid, werd overdonderd door het stijgende aantal klanten en kon dit alles onder controle houden door zorgvuldig te plannen.
En toen kwam 2019…en was ik de weg kwijt.

2019 is niet meer nieuw en spannend. Ik heb voldoende structuur om te weten welke acties nodig zijn en een strakke agenda met voldoende tijd voor mezelf. Waarom is dat dan niet genoeg? Waarom staat dit me in de weg? Het antwoord bleek zo simpel: omdat het niet meer nodig is.
Toen ik dit helder in beeld kreeg en het deelde met een mede-ondernemer, kwam er terecht de vraag of ik het dan moeilijk vind om mee te veranderen. Een pijnlijke opmerking, want hij had gelijk. En dat geef ik niet graag toe. Het is een eigenschap die ik liever niet erken. Ik houd namelijk van beweging, van ontwikkeling en helemaal van innovatie. En daarom zou ik graag hoog willen scoren op Openness (openheid voor ervaringen). Tot mijn spijt scoor ik slechts gemiddeld.
Mijn verbeeldingskracht en intellectuele nieuwsgierigheid scoren goed en ik ben progressief. Maar de bereidheid tot verandering scoort onder het gemiddelde. Damn!

Het goede nieuws: ik heb dus iets om aan te werken! Tot mijn verbazing heb ik in de bewuste maand meer voor elkaar gekregen dan in de maanden ervoor. Erop terugkijkende is dat natuurlijk helemaal geen verrassing. Terwijl ik stap 7 uitschrijf ben ik achter de schermen ook al gestart met stap 8 en 9. Want als ik dan eenmaal op dreef ben, dan kan het ook hard gaan. Maar daarover de volgende keer meer.

“Cheers to all the people working on their dreams, not working for their weekend.”
~ TheMindsetJourney.com

Lees ook “Groeien in bedrijf – stap 6”